شمال علی اصغر یوسف نژاد؛ نماینده منتخب مردم ساری و میاندرود در مجلس دهم شورای اسلامی که پیش از این معاونت وزارت اقتصاد را به عهده داشت در اعتراض به طرح انتقال آب خزر به سمنان و کویر مرکزی نامه ای را خطاب به حسن روحانی؛ رئیس دولت یازدهم نگاشته ست .

متن کامل نامه این منتخب مجلس دهم بدین شرح است :

بسم الله الرحمن الرحیم

ما طبیعت را از پدرانمان به ارث نبرده ایم ؛ بلکه از فرزندانمان به امانت گرفته ایم 

جناب آقای دکتر حسن روحانی؛ ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران
سلام علیکم
این نامه از طرف کسی به رشته تحریر درمی آید که در مجلس پنجم همدوره شما بوده و در دولت تدبیروامید نیز معاونت وزارت اقتصاد و دارایی را به عهده داشته است.
من از جمله کسانی بودم که در انتخابات ریاست جمهوری از شما حمایت کرده و فی الحال نیز از نظر سیاسی قصد و نیّتم حمایت از دولت است.
اما آنچه مرا برآن داشت تا این نامه را برای شما قَلمی کنم موضوع «انتقال آب دریای خزر به استان سمنان و کویر مرکزی ایران» است، که چندصباحی است به اصلی ترین نگرانی دوستداران محیط زیست، رسانه ها و مردم مازندران بدل شده است.
اینجانب اظهارات جنابعالی در جمع مردم سمنان را شنیدم و احساس می کنم طرح این موضوع توسط افرادی که سال هاست به دنبال اجرای این طرح هستند شما را در برابر مردم قرار می دهد و بدیهی است که این به سود شما و دولت یازدهم نیست.
مقصود اصلی از تقریر این نامه ارائه پاسخی کارشناسی و مناسب برای توجیه همه جانبه این طرح و روشنگری افکار عمومی در سطح مازندران و کشور است.
موضوع «انتقال آب دریای خزر به استان سمنان و کویر مرکزی ایران» متاسفانه ریشه ای تاریخی دارد و هرازگاهی در دولت های مختلف به بهانه تامین آب کشاورزی، صنعتی و شرب استان سمنان مطرح می شود.
در جایگاه نماینده منتخب مردم ساری و میاندرود و یکی از دوستداران جدی منابع طبیعی و محیط زیست نگرانی جدی خود را بابت اتخاذ تصمیمات شتابزده، آنهم در چنین موضوعات مهمی ابراز می دارم و معتقدم که چنین طرحی، با این وسعت و اهمیت نباید دستمایه تصمیمات عجولانه و مقطعی شود.
طرح چنین مسئله ای فراتر از یک شهر، استان و یک دستگاه است و نه تنها بر مردمان امروز، بلکه بر نسل های آینده اثر می گذارد و حیطه تاثیرش حتی از مرزهای ایران فراتر می رود. بنابراین انتظار می رود دستگاه های مسئول در این امر منجمله سازمان حفاظت از محیط زیست، منابع طبیعی و وزارت نیرو حساسیت به مراتب بیشتری نسبت به این موضوع نشان دهند و طرح هایی عملی، واقع بینانه و توجیه پذیر را جایگزین این طرح کنند.
از نگاه اینجانب با توجه به کسب نظر کارشناسان خبره، فعالان محیط زیست و پژوهش فردی، این طرح فاقد هرگونه توجیه زیست محیطی است و حتی بعید می دانم توجیه اقتصادی کافی با در نظر گرفتن جمیع شرایط را داشته باشد.
انتقال آب خزر،آنهم با طی کردن مسیری طولانی و پرخطر باعث برهم خوردن تعادل طبیعی منطقه ای بکر و به شدت حساس همچون مازندران خواهد شد. استانی که فاصله آبادی هایش از یکدیگر بسیار اندک است و همواره به کشاورزی و باغداری شهره بوده ، محیط زیستی ویژه و خاص دارد که هرگونه دخل و تصرف در آن ویرانی های غیرقابل بازگشتی به جای خواهد گذاشت.
مازندران همینک جزو معدود آزمایشگاه های طبیعی و زیست محیطی کشور است و اکوسیستم حساس آن مورد دست اندازی های فراوان زمین خواران، کوه خواران، دریا خواران و در یک کلام همه چیزخواران قرار گرفته و نیازمند احیا و مراقبت های دوچندان است، نه اینکه با طرح، مباحثی همچون «انتقال آب خزر» نمک بر زخم آن بپاشیم.
مایه تعجب و نگرانی است که چنین طرحی، احساسات مسئولان استانی و نهادهای تخصصی مازندران و کشور را تحریک نکرده است. آنهم در حالیکه تجربه تلخ دریاچه ارومیه، زاینده رود و تالاب گاوخونی و نظایر آن پیش روی ماست، اما به نظر می رسد هنوز از خشم طبیعت درس نگرفته ایم.
پوشش گیاهی منحصربه فرد مازندران با جنگل های هیرکانی کهن، گیاهان خاص البرز، چشمه های آب زیرزمینی ، کوهپایه های بکر و طبیعی، تالاب های زیبا و... همگی بخشی از سرمایه طبیعی کشور ماست که با اجرای این طرح با خطراتی جدی و جبران ناپذیر مواجه خواهد شد.
این طرح با اصل 50 قانون اساسی که در آن بر حقوق این نسل و نسل های آینده در قبال محیط زیست تاکید شده مخالفتی آشکار دارد و بابسیاری از معاهدات بین المللی و تعهدات جهانی مغایر است.
جناب آقای دکتر روحانی! بنده با توجه به کلی بودن، در نظر نگرفتن اصول کارشناسی، مخالفت گسترده دانشمندان و کارشناسان خبره محیط زیست و منابع طبیعی کشور و تاثیر ناگوار آن بر حیات اجتماعی و فرهنگی مردم مازندران این طرح را «غیر قابل اجرا» می دانم.
متاسفانه تصمیمات در حوزه «آب» به جای انسجام و جامعیت بر طرح های خاص متمرکز شده است، یعنی طرح های خاصی را مبنا قرار می دهند، اما ابعاد اجتماعی، قومی، فرهنگی، زیست محیطی، فنی و تخصصی آن را نادیده می گیرند.
سدسازی های بی رویه در طول چند دهه اخیر، استفاده بی رحمانه از منابع آبهای زیرزمینی از طریق حفر چاه های غیرمجاز، عدم توجه به جمع آوری و هدایت آب های سطحی، ضعف فرهنگسازی در حوزه مدیریت مصرف منابع آب و بسیاری از مشکلات دیگر همگی نشانه نبود طرحی جامع و همه جانبه در حوزه «منابع آب» است که ما را ناچار می کند به جای اخذ روش های پیشگیرانه و کنشگرا به سمت تصمیمات فوری و واکنشگرا متمایل شویم.
بنده اعلام می کنم که جدا با این مکانیزم دستوری ـ اداری، بدون دقت و توجه کافی به مبانی نظری و کارشناسی و اخذ نظر و رای مردمی که قرار است میزبان این طرح باشند،مخالفم و معتقدم اجرای این طرح باعث کاهش سطح آب، افزایش آلودگی به جهت دستکاری در اکوسیستم طبیعی و افزایش مشکلات ناشی از شوری آب و به طور کلی بر هم خوردن تعادل زیست محیطی منطقه ای طلایی همچون مازندران خواهد شد.
انتقال آب از 23 متر پائین تر از سطح دریا به ارتفاع بیش از 2 هزار متری نه تنها از نظر اجرایی به شدت محل شک و تردید است بلکه ما را متحمل هزینه های هنگفتی خواهد نمود که در شرایط فعلی اقتصاد کشور، فاقد هرگونه توجیه علمی و عقلانی است.
متاسفانه محیط زیست در طول سال های گذشته کارنامه مناسبی از خود به جای نگذاشته و انتظار می رود برای حفظ هویت خویش، اینک مستقیما وارد کار شده و اظهارنظر کند و من منتظر اظهار نظر سریع، صریح و کارشناسانه سازمان حفاظت از محیط زیست کشور در مورد این مسئله مهم و حیاتی هستم!
معضل آلودگی هوا در کلانشهرها، ریزگردها، خشک شدن بسیاری از تالاب ها و رودخانه ها، آلودگی دریای خزر و مواردی از این دست باید حکم تجربه ای گرانبها را داشته باشد که در شرایط فعلی جایگزین تصمیمات شتابزده، احساسی و بعضا سیاسی شود.
این مسئله پیشتر در مجلس هشتم نیز مطرح شد ومن در آن روزها نیز با پیگیری های جدی موفق شدم آن را تاحدی متوقف کنم اما در 4سال گذشته این روند ازنو آغاز شده و من وظیفه دارم به عنوان نماینده مردم مازندران از حیثیت و اعتبار استان دفاع کرده و افکار عمومی، مسئولان دستگاه های ذی ربط استانی و ملی را نسبت به این موضوع هشدار دهم.
همانگونه که وقتی به نمایندگی دولت در مجلس از لوایح اقتصادی دولت دفاع می کردم، امروز نماینده مردم هستم و قدرت و وظیفه نمایندگی حکم می کند که در چنین مواقعی واکنش نشان دهم و بار دیگر یادآور شوم که از هیچ تلاشی برای توقف این طرح تا بررسی های کارشناسی دقیقتر فروگذار نخواهم کرد.
در حال حاضر بسیاری از مناطق روستایی و حتی برخی از شهرهای کوچک مازندران با مشکل جدی کم آبی مواجه هستند. آبرسانی با تانکر آنهم در مازندران شاید برای بسیاری از مردم ایران باورپذیر نباشد اما متاسفانه باید اعلام کنم این حقیقتی تلخ است و مردم مازندران نمی خواهند «سونامی نمک» هم به مشکلات آبی شان اضافه شود.
کاهش متوسط بارندگی در مازندران، دست اندازی به رودخانه ها و منابع آب زیرزمینی، عدم اجرای طرح های کارآمد در حوزه جمع آوری و هدایت آبهای سطحی، مازندران را نیازمند کمک و توجه بیشتر می کند، آنهم در دولتی که نخستین مصوبه اش را به «احیای دریاچه ارومیه» اختصاص داد تا نشان دهد محیط زیست از اولویت هایش بشمار می آید.
همچنین اعلام می کنم که برای توقف این طرح که در این مقال تنها بخش کوچکی از آثار مخرب آن را یادآور شدم، از تمام ظرفیت های قانونی خویش در مجلس و روش های نظارتی استفاده خواهم کرد تا این موضوع در مسیر مناسب خود پیگیری شود.
اینجانب از نخبگان و مسئولان استانی می خواهم در برابر این اتفاق مهم حساسیت به خرج داده و همه آنها را برای حراست از آینده فرزندان، سرزمین و طبیعتمان فرا می خوانم و متذکر می شوم که هیچ تعللی در این زمینه جایز نیست و تا خزر و اکوسیستم حواشی آن به سرنوشت دریاچه ارومیه دچار نشده است باید کاری کرد.

جناب آقای رئیس جمهور، بنده دولت یازدهم را دولت محیط زیست می دانم و بر همین اساس امیدوارم ضمن رجوع دوباره به جزئیات این طرح و با درنظر گرفتن نظرات کارشناسان ذی ربط آن را از دستور کار خارج نمائید.
شک ندارم که اظهارات اخیر شما در جمع مردم سمنان در واقع بیان تمام راه های پیش روی دولت برای حل مشکل کم آبی این استان بوده است و بدین معنا نیست که دولت تدبیر و امید « طرح انتقال آب دریای خزر» را به جریان خواهد انداخت.

در پایان امیدوارم موضوع محیط زیست و حراست آن همواره به عنوان اولویتی انکارناپذیر مورد توجه قرار گیرد، چراکه توجه به محیط زیست، اهمیت دادن به سرنوشت نسل های آینده است.

علی اصغر یوسف نژاد ؛

منتخب مردم شریف ساری و میاندرود در مجلس دهم